Chciałabym podzielić się swoim świadectwem o tym, jak nowenna pompejańska pomogła mi uwolnić się od nałogu jedzenia. Odmówiłam nowennę pompejańską w intencji schudnięcia. Długo wahałam się, czy powinnam, bo wydawało mi się, że to błahy powód. Jednak po przeczytaniu innych świadectw zobaczyłam, że nie jestem sama.
Moja waga dochodziła już do 92 kg, a lekarz alergolog często to komentował. Problemy nie dotyczyły tylko wagi, ale przede wszystkim mojego wizerunku – zmagałam się z nimi od zawsze. Jako dziecko byłam szczupła, ale tego nie widziałam. Dopiero później, po pierwszej diecie, zaczęły się rzeczywiste problemy z wagą, efektem jojo i moją obsesją na punkcie jedzenia. Przez długi czas byłam bliska bulimii, a może nawet ją miałam. Jedzenie stało się dla mnie najważniejsze.
W ostatnich latach czułam, że mam większą kontrolę nad sobą, ale wciąż zdarzały się okresy, kiedy jadłam bez opamiętania, przybierałam na wadze, a schudnąć już nie mogłam. Niedawno zrozumiałam, skąd wzięły się moje problemy. Jako dziecko doświadczyłam traum, które, jak się okazało, wpłynęły na moje zaburzenia wizerunku. Ta świadomość bardzo mi pomogła.
Po przerwie wróciłam do postu dwa razy w tygodniu, o chlebie i wodzie, który wcześniej praktykowałam ze względu na wiarę, a nie jako dietę – ale przerwałam kiedy miałam podejrzenie Hashimoto. I nagle waga ruszyła, od grudnia, schudłam 20 kilogramów bez większego wysiłku, liczenia kalorii, jak to kiedyś bywało. Nauczyłam się patrzeć na siebie z łaskawością i choć w teorii wciąż mam lekką nadwagę, w lustrze tego nie widzę i czuję się naprawdę wolna i zadowolona, z tego jak wyglądam.
Czasami, jak się okazuje powierzchowny problem ma głębsze przyczyny. Nie musimy wszystkiego rozumieć – Bóg dokładnie wie, gdzie działać. Wystarczy Mu zaufać.
Jak praktykowałaś ten post o chlebie i wodzie? ile razy dnia jadłaś?