O Nowennie Pompejańskiej dowiedziałam się może nawet ponad 10 lat temu. Wtedy machnęłam ręką nad takim pomysłem, żeby modlić się tak długo tyle dni pod rząd. Na szczęście przypomniałam sobie o niej, kiedy wpadłam w swoim życiu metaforycznie w czarny dół. Od kilku miesięcy borykałam się z problemami zdrowotnymi a relacja, z którą wiązałam plany na przyszłość się rozpadła dosłownie ze dnia na dzień.

W trakcie 2 dni rozpadł się związek, lekarka namawiała mnie na operację i rozpoczęła się wojna na Ukrainie. Nie mogłam jeść, ani spać. Jestem i zawsze byłam szczupłą osobą, ale schudłam 6 kg. W nocy spałam może 1-2 godziny.

Poszłam do lekarza, po lekach byłam wstanie przespać 5 godzin, ale nadal nie mogłam jeść. Leki musiałam odstawić po tygodniu ze względu na skutki uboczne. Czułam się jak wrak. Wtedy przypomniałam sobie o Nowennie Pompejańskiej. Chwyciłam różaniec i zaczęłam się modlić w intencji uzdrowienia po rozpadzie związku.

Różaniec odmawiałam na głos, albo raczej zanosiłam się płaczem. Tego wieczoru zasnęłam i spałam do rana, następnego dnia dostałam apetyt, jadłam po troszkach, ale przełykałam. W trakcie odmawiania 54 dni chodziłam na modlitwy wsztawiennicze, byłam na kilku spotkaniach z psychoterapeutką. Pierwszy raz byłam na mszy za uzdrowienie. Tak się stało, że ksiądz prowadzący mszę odczytał moją intencję na głos (myślałam, że wrzucam ją anonimowo). Najpierw się zawstydziłam, kiedy dotarło do mnie, co czyta. Jednak w momencie, kiedy skończył spłynął na mnie błogi spokój. Dosłownie poczułam, że Bóg mnie wysłuchał. Usłyszał moją prośbę.

Trzymałam się różańca z całych sił. Wychodzenie na prostą było procesem, ale czułam, że nawet pomimo ciemności ktoś mnie prowadzi. To było 4 lata temu. Teraz modlę się czwartą Nowennę Pompejańską, kiedy będę mogła, napiszę kolejne świadectwa. Wierzę, że modląc się, jesteśmy w najlepszych rękach.