Jestem w trakcie odmawiania 9. Nowenny Pompejańskiej. 3 z nich dotyczyły pomyślności w trudach związanych w pisaniem dysertacji naukowej. W pewnym momencie czułam, że to ponad moje siły, że porywam się z motyką na kamień (pracuję zawodowo i ciężko mi było wykrzesać motywację do pisaniapo pracy, gdy człowiek padał z sił), następnie prosiłam za pomyślność w egzaminie z dyscypliny głównej (skład komisji liczył 9 osób), a potem: w publicznej obronie rozprawy doktorskiej. Maryja pomogła mi pokonać zmęczenie, nagle dostawałam weny do pisania (choć były dni trudne, momenty wypalenia). Dziękuję Mateczko. Dzień obrony był piękny, wzięłam fotografię z Twoim Wizerunkiem, czułam, że czuwasz nade mną (co – uwaga – potwierdził we śnie mój zmarły Dziadek, mówiąc: „Maryja będzie czuwać nad Tobą” – to dodało mi otuchy i spokoju). W innej nowennie modliłam się za miłość, za męża (mam 30 lat, wszystkie koleżanki zamężne, są matkami – czuję deprecjację, fakt bycia „starą panną” krzywdząco mnie wyklucza w miejscu pracy). W tej intencji nic się nie zrodziło jeszcze, ale ufam mojej Kochanej Matce Boskiej. Z zaciekawieniem czytam świadectwa dwudziestolatek, które płaczą, że są same, które proszą o chłopaka. Nie chcę dokonywać pozycjonowania cudzego cierpienia, ale zawsze bliżej mi było do świadectw kobiet, które są w moim wieku i które proszą o dobrego męża. Mam nadzieję, że Mateczka każdej z nas (niezależnie od wieku 🙂 ) znajdzie męża. Z Panem Bogiem.