Dzisiaj w Święto Matki Bożej Wniebowziętej pragnę złożyć świadectwo z odmawiania w sumie trzech nowenn pompejańskich, których intencją było zbawienie wieczne dusz czyśćcowych. W pierwszych dwóch nic spektakularnego się nie działo. Jednak w tej trzeciej ostatniej przeżyłam jedne z najgorszych chwil w moim życiu. Na początku nowenny spotkałam fajnego chłopaka, o którym myślałam bardzo poważnie, że moglibyśmy stworzyć coś więcej. Niestety w trakcie nowenny okazało się, że jednak nic z tego nie będzie. Byłam rozczarowana, zła, ale próbowałam przyjąć tą sytuację z godnością. Podczas tej nowenny miałam też trudną sytuację w pracy, której nie będę szczegółowo opisywać, z którą nie potrafiłam sobie poradzić. Kolejnym ciosem była śmierć mojej babci, którą także przeżywałam z wielkim bólem. W ostatnim dniu nowenny jakby tego było mało dowiedziałam się, że moja siostra ma koronawirusa i, że od tej pory będę musiała wraz z innymi domownikami siedzieć na kwarantannie. To spadło na nas jak grom z jasnego nieba. Strasznie to przeżywałam, nie potrafiłam się z tym pogodzić, nie mogłam się modlić, bo na modlitwie nie mogłam się skupić. Dzisiaj po tygodniu siedzenia w kwarantannie już inaczej na to wszystko patrzę… tak miało być. Mam nadzieję, że Bóg z tego zła wyciągnie jakieś dobro i te wszystkie opisane wyżej sytuacje są po coś. Na koniec chcę opisać łaskę, jaką otrzymałam po odmówieniu tej nowenny mianowicie jest to łaska pogodzenia się z moim powołaniem. Do tej pory bardzo chciałam znaleźć męża i wyjść za mąż (mam 27 lat). Wszystko co robiłam było podporządkowane temu celowi… dużo się modliłam w tej intencji, odmówiłam nowennę pompejańską. Teraz jednak zrozumiałam, że może małżeństwo to nie moja droga… może mam być sama. Bóg to wie. Chcę przyjąć Jego wolę i może przez te trudne sytuacje miałam to sobie uświadomić. A czy pomogłam duszom w czyśćcu cierpiącym – tego nie wiem. Wiem jednak, że Bóg da mi łaski, abym dalej mogła się modlić. Jezu Ty się tym zajmij!