Długo się biłam z myślami czy pisać już świadectwo, skoro moja sytuacja jeszcze nie jest „cudem”, ale doszłam do wniosku, że to chyba taki mój brak wiary mnie przed tym wstrzymuje. Otóż wyszłam za mąż prawie 3 lata temu, a lekko ponad miesiąc po ślubie mąż mnie zostawił, Tak po prostu, bo mu się chyba malzenstwo  i dorosłe życie nie podobało, nie podobało mu się że nie toleruje codziennego picia piwka i spotkań z kolegami kiedy są inne obowiązki. Zaczęły się wyzwiska na mnie na moja rodzinę, blokowanie kontaktu, ukrywanie miejsca zamieszkania i tak przez 1.5 roku. W międzyczasie zdradzał mnie i związał się z kimś, wniósł wniosek o rozwód.  Ja się na ten rozwód nie zgodziłam, zbyt ważna była dla mnie przysięga małżeńska, wiara i Bóg żeby zgodzić się na coś co jest grzechem mimo że tak byłoby prościej, mimo że każdy mówił że jestem głupia i że powinnam sobie życie układać. Cały czas się modliłam o nawrócenie męża, o uchronienie małżeństwa przed rozwodem, o to żeby rozszedł się z kochanka.  No i na początku roku rozszedł się, zaczęliśmy się spotykać, zaproponował żebym z nim zamieszkała, zrobiłam to mimo że nie chciał wycofać pozwu o rozwód, dwa dni bylo cudowne, przytulal, całował, myślałam że wymodliłam cud, ale po paru dniach kazał mi się wyprowadzić, bo doszedł do wniosku że jednak nic do mnie nie czyje. Próbowałam rozmawiać ale to nic nie dalo wiec się wyprowadziłam. Miesiąc temu mieliśmy ostatnia rozprawę rozwodowa, na która przyszedł z kochanka z która był wcześniej, znowu są razem a że mną znowu zablokował kontakt.  poniekąd straciłam nadzieję i już sama nie byłam pewna czy walka duchowa o męża ma sens. Ale kilka dni temu zapadł wyrok – mąż nie dostał rozwodu, nadal jesteśmy małżeństwem. Spełniło się dokładnie to o co zmówiłam nie jedne nowenne. Nikt nie wierzył że taki wyrok może zapaść w tej sytuacji, a jednak Pan ma jakie plan. Tylko sama nie wiem co dalej. Z mężem nie mam żadnego kontaktu, bo on go nie chce mieć. On sobie życie układa, a ja czekam i się modlę.