To moja druga nowenna pompejańska (w tej samej intencji). Jak wielu z Was słyszałam o niej już dawno, ale nie miałam odwagi jej rozpocząć z uwagi na brak wiary w to, że wytrwam w modlitwie. Jednak przyszedł moment, w którym poczułam, że chcę spróbować i muszę. Dałam radę i nie żałuję. Maryja daje mi wiele drobnych znaków. Czuję jej obecność. Mam nadzieję, że moja intencja zostanie wysłuchana. Staram się trwać w pokorze i gotowa jestem przyjąć to, co jest zgodne z wolą Bożą. Nauczyłam się już, że to, czego ja chcę nie zawsze jest zgodne z tym, co Bóg dla mnie zaplanował. A On wie lepiej. Jestem w trudnej sytuacji (ciężki czas za mną, ale i przede mną) i czasem myślę, że pozostaje mi tylko polegać na Bogu. Nawet najlepsi specjaliści działający w moich sprawach zawodzą. Moja modlitwa nie zawsze jest pobożna tak, jak bym chciała. Myśli uciekają do moich problemów, bolączek, ale staram się modlić z dbałością. Każda modlitwa daje mi spokój i nadzieję. Dzięki tej nowennie nauczyłam się poprawnie odmawiać różaniec i jestem z tego dumna. Jestem też wierną czcicielką św. Rity. Moje modlitwy nie raz były wysłuchane. Jednak nie zawsze. Wtedy czułam rozczarowanie, ale z czasem zrozumiałam, że Bóg chce dla mnie po prostu inaczej. Zaczęłam się modlić jeszcze żarliwiej…robię to nawet mimochodem. Potrzebuję tego. Słowa „Jezu, ufam Tobie. Ty się tym zajmij” to chleb powszedni…Polubiłam ten osobisty kontakt z Bogiem, za wstawiennictwem różnych świętych. W czasie modlitwy zdarza się, że ogarnia mnie wzruszenie. Szczególnie kiedy upatruję w tym, co się dzieje znaki boże. Wierzę, że nic nie dzieje się przypadkiem…Dziękuję za wszelkie wyproszone łaski, ale i lekcję pokory. Zachęcam do modlitwy. Daje ogromną siłę i poczucie, że nie jest się samym. Świadectwa innych są dla mnie ważne. Czytając je czuję swoistą jedność w modlitwie.