Mam 16 lat. Niedawno skończyłam odmawiać swoją drugą nowennę pompejańską. Pierwszą odmówiłam w zeszłym roku. Moja przyjaciółka była w bardzo złym stanie psychicznym i prosiłam o to, by nic sobie nie zrobiła. Nadal zdarza jej się rozpamiętywać dawne cierpienia, ale najważniejsze, że nie zrobiła sobie krzywdy. Maryja wzięła ją pod swoją opiekę. Ostatnią nowennę chciałam odmówić tak po prostu. Nie potrafiłam dobrze wygospodarować czasu na modlitwę, a pompejanka tego wspaniale uczy. Chciałam po prostu więcej się modlić. Intencja nasunęła się szybko. Brałam udział w ważnym dla mnie konkursie historycznym. Uzyskałam tytuł laureata, lecz nie zakwalifikowałam się do etapu w Warszawie- a o to prosiłam. Mimo to ufam. Bóg ma większe plany, niż nasze marzenia – może więc w liceum dotrę do Warszawy? Dzięki temu jednak zrozumiałam, jakie jest moje powołanie. Będę uczyć historii. I choć ciężko jest humaniście znaleźć pracę, to ufam, że Pan zapewni mi wspaniałą pracę.