O nowennie pompejańskiej dowiedziałam się kilka lat temu, podczas kazania. Potem jeszcze kilka razy. Znalazłam tę stronę i przeczytałam kilka świadectw. Zaczęłam coraz częściej rozważać możliwość podjęcia przeze mnie tego „wyzwania”. Kiedy samotność zaczęła dokuczać mi ponad wszystko postanowiłam odmówić pierwszą modlitwę. Mimo 38 lat nie było u mojego boku mężczyzny, w sercu miłości, a tak bardzo tego pragnęłam…. Nie udawało się, a życie przeciekało mi przez palce. Zmobilizowałam się, a byłam naprawdę zdesperowana. Nowennę odprawiłam, ok. 2 miesiące później pojawił się wreszcie ten Ktoś. Ktoś kto podarował mi miłość. Planujemy wspólną przyszłość, choć czasem nie jest łatwo, wierzę, że to co jest między nami pozwoli przetrwać słabsze momenty… Drugą nowennę pompejańską odmówiłam w intencji – ktoś powiedziałby – bardzo błahej. Dla mnie jednak było to coś co zabierało mi radość życia, nie pozwalało swobodnie oddychać, powodowało nieustanną nerwowość. Chodzi o to, że w mieszkaniu nade mną zamieszkała bardzo hałaśliwa i nieco patologiczna rodzina. Moje życie zamieniło się w koszmar. Nie dałam rady normalnie egzystować, od razu po przyjściu z pracy wkładałam do uszu stopery, a i to nie zawsze pomagało. Nie oglądałam telewizji, bo w stoperach musiałam mieć maksymalną głośność, nie chciałam robić tego innym sąsiadom. Próbowałam interweniować, spotkałam się ze złością i całkowitym niezrozumieniem. Nic nie wskazywało na to aby rodzina miała się wyprowadzić. Postanowiłam błagać Matkę Boską z Pompejów o rozwiązanie tego problemu, bo już nie mogłam o niczym innym myśleć. I…….. stał się cud! Po kilku miesiącach (a nie minął nawet rok od wynajęcia) podjechał samochód, zaczęli wynosić swoje rzeczy. Przeprowadzili się. Czułam się wyzwolona. Obie modlitwy wysłuchane. Dziękuję z pokorą!