Skoro Królowa Nieba i ziemi życzy sobie odmawiania Różańca to będę odmawiać. Od paru miesięcy tak walczę. Często robię się niewiarygodnie senna, gdy tylko zaczynam się modlić. Kilka razy prawie porwałam swój Różaniec że złości, ze dwa razy nim rzuciłam na łóżko, podczas odmawiania (szczególnie na początku) strasznie się wściekalam na wszystko, taka złość mnie trawila, że aż walilam ręką w ziemię. Potrafiłam płakać jak głupia, że moja więź z Panem Bogiem jest zerwana, przez moja głupotę i nie umiem tego naprawić. Kilka razy też zgubiłam Różaniec, oderwał mi się medalik i krzyżyk z bransoletki różańcowej, nie wiem jak skoro były przyczepione bardzo twardym drutem. Do tego ciągle wątpliwości, brak wiary, ufności w Wolę Boża ” Po co to, mnie nikt nie wysłucha, marnuje czas, moja modlitwa bardziej szkodzi niż pomaga”… Ale Nowenna to też małe cuda, np. dziwnym trafem jak kilka dni po załamaniu, przechodziłam kolo klasztoru akurat brama i drzwi klasztoru były otwarte i zobaczyłam w oddali Najświętszy Sakrament wystawiony w głębi. Jakby Pan Jezus czekał żeby mnie pocieszyć, bo wtedy strasznie smutna byłam. To są takie małe cuda. Mam teraz chęć chodzenia do Kościoła, większą wdzięczność dla kapłanów, chęć odprawienia 1 piątków i 1 sobót miesiąca, przez ostatnie 5 miesięcy byłam u spowiedzi chyba 15 razy, mam więcej cierpliwości dla bliskich, zrozumiałam jak ich krzywdziłam. Czasami mi się nie chce, ale myślę, że Matka Boża tyle razy prosiła o ten Różaniec, jak Jej odmówić tej drobnostki, która jest korzystna przede wszystkim dla mnie? Już intencje są mniej ważne, fajne jest poczucie, że robi się coś co ucieszy Matkę Bożą i tym samym Pana Boga i Pana Jezusa. Nie ma szans żeby regularny Różaniec cię nie zmienił, twojego patrzenia na ludzi, świat, wiarę, na samego siebie.