Po trzech latach przerwy odmówiłam swoją drugą nowennę. Moje małżeństwo (11 lat po ślubie) 13 lat razem przechodziło najpoważniejszy dotychczas kryzys. Mąż nie chciał ze mną mieć nic wspólnego, nie chciał rozmawiać (nie miałam pojęcia co się wydarzyło). Wymienialiśmy zdawkowe zdania dot. dzieci. Spaliśmy w osobnych pokojach, osobno spędzaliśmy czas, przestał jeść to co ugotowałam, robił sobie sama zakupy. Patrzył na mnie z nienawiścią. Na początku odmawianie szło mi dobrze. Po jakichś 3 tyg na modlitwie poczułam wezwanie do rozpoczęcia postu w tej intencji i rezygnacji z czegoś dla mnie ważnego – przestałam pić kawę. Pierwszego dnia bez kawy mąż mnie przytulił, troszkę porozmawialiśmy. Po 3 dniach znów nastąpiło pogorszenie ale nie już takie dramatyczne. Dalej żyliśmy osobno ale więcej rozmawialiśmy, nie było takiej nienawiści w jego oczach. Ja sama otrzymałam wiele łask, poszłam do spowiedzi w 1szy piątek miesiaca i wreszcie zrozumiałam po co nam Maryja, zbliżyłam się do niej. Zły szalał co przejawiało się w tragicznym zachowaniu dzieci, ja się wściekałam a potem w płaczu modliłam. ostatnie dni nowenny to orka na ugorze – zazwyczaj przed snem zostawały mi dwie tajemnice, ciężko było mi się skupić, usypiałam z rozancem w reku, budziłam się w środku nocy zaczynałam modlić usypiałam i budziłam się rano z kolejnymi tajemnicami do odnowienia oprócz tych z danego dnia i raz czy dwa zdarzyło się że odmówiłam 5 różańców w ciągu dnia. Wspierała mnie we wszystkim znajoma która też za nas się modliła. Nie wszystko się ułożyło ale wiem że to nie koncert życzeń że wszystko ułoży się w swoim czasie wg Bożego planu-wszystko jest po coś. Dwa dni temu skończyłam nowennę. Dziś zaczynam kolejną. Chwała Panu.