Dziś, po kilku miesiącach od skończenia Nowenny Pompejańskiej jestem tutaj, aby złożyć swoje świadectwo. Przychodzę późno i niestety z lękiem, ze strachem, że tak naprawdę nie zostałam wysłuchana. I może nigdy nie będę, może nie zasługuję na to by otrzymać to o co proszę. Być może proszę o coś zupełnie nierealnego. Walczę ze sobą pisząc te słowa, bo wiem, że to ja jestem w tym momencie niesprawiedliwa. Pewnie mają na to wpływ różne życiowe słabości. Jednak jestem tu dziś, aby przedstawić się jako świadek mocy różańca, ponieważ choć dziś jest mi ciężko i boję się jutra, to wiem, że Maryja słucha i tylko czeka aż wyciągnę do niej ręce. W zeszłym roku zachorowałam, mój świat przestał istnieć w ciągu jednego dnia, jednej sekundy, w której dotarło do mnie, że już nic nie będzie takie samo. Od razu rozpoczęłam Nowennę Pompejańska o uzdrowienie ciała i oczyszczenie z tego czego nie powinno w nim być. Pierwszą Nowennę odmawiałam w pośpiechu, ciągle zapłakana i smutna. Po 54 dniach nie czułam, że modliłam się prawidłowo, nie przygotowałam się. Dlatego postanowiłam odmówić NP ponownie w tej samej intencji, tym razem ze spokojem i ufnością. Też bywało ciężko, nie jest to prosta modlitwa. Ale wiedziałam, że jako osoba, która zawsze wierzyła w prawdziwą moc różańca, dam radę. Po jakimś czasie Pani Doktor powiedziała, że jestem zdrowa. Później powtórzyła to samo przy kolejnych trzech wizytach. Jednak mnie niestety nie puszcza lęk. Choroba może powrócić, a ja nie wiem czy drugi raz starczy mi siły. Dlatego tak długo zwlekałam z pozostawieniem świadectwa. Bo każdego dnia zastanawiam się, czy na pewno akurat ja zasłużyłam na wysłuchanie, czy na pewno mam jeszcze szansę na przyszłość, czy na pewno jestem zdrowa, czy na pewno moje ciało jest bezpieczne, czy na pewno jeszcze żyję. Wiem, że jestem dłużna, przede wszystkim sobie, złożenia tego świadectwa i że bardzo długo się w sobie zbierałam by nabrać odwagi i opowiedzieć swoja historię, ale jestem. Wystraszona i niepewna jutra, ale jestem. Zostałam wysłuchana, moje ciało zostało naprawione, jestem bezpieczna. Przede mną jeszcze nie jedna Nowenna, myślę że intencją kolejnej powinno być prośba o zdrowie psychiczne. Moje świadectwo może wzbudzić wiele wiele różnych emocji, ale musiałam je napisać zgodnie ze swoim sumieniem, zgodnie z tym co teraz czuję. Dziękuję Ci Maryjo za twoją pomoc, za łaskę zdrowia, za bezpieczeństwo i oczyszczenie, dziękuję za to, że jesteś i zawsze mogę liczyć na Twoją pomoc. Przepraszam, że tak często jestem słaba, ale czuję Twoja obecność za każdym razem kiedy upadam. Zawsze stoisz z wyciągniętą do pomocy ręką, przepraszam, że czasem udaję, że jej nie widzę. Oto moje świadectwo, nieidealne, płynące z pogubionej głowy, ale prawdziwe. Ufajcie Maryi, bo jej pomoc jest zawsze i dla każdego. Ja zaufałam.