Nasza córka ma cztery latka i ma problemy z mową. Rok temu została zdiagnozowana u niej padaczka z napadami nieświadomości oraz problemy genetyczne, o których żaden genetyk nie słyszał i ciężko stwierdzić dokładnie, na czym polega problem. Najpierw załamanie, że żaden lekarz nie jest w stanie nic nam powiedzieć. Diagnozy, jakie słyszeliśmy, miały szerokie spektrum – od upośledzenia umysłowego po problemy z przerastaniem organów wewnętrznych. Gdy byliśmy tak bombardowani informacjami, moja przyjaciółka wspomniała o nowennie pompejańskiej – najsilniejszej modlitwie, wręcz nie do odparcia. Zagłębiłam się w temat, poczytałam i gdy zobaczyłam, jak wymagająca to modlitwa, odpuściłam, twierdząc: „To nie dla mnie, nie mam czasu, dwoje dzieci małych rok po roku i ja sama z nimi”. Mijał czas i mimo terapii z logopedą i leków przeciwpadaczkowych, córka nie robiła postępów. W nas pogłębiało się załamanie psychiczne. Rok czasu mi zajęło, by dojrzeć do odmawiania nowenny. Właśnie kończę odmawiać swoją pierwszą nowennę, a córka coraz więcej zaczyna mówić, stara się mówić po swojemu, chętniej usiłuje powtarzać wyrazy, staje się bardziej dojrzała emocjonalnie. Obserwuję codziennie siłę wstawiennictwa Maryi. Matula zawsze zrozumie inne matki, które polecają swoje dzieci. Wiem, że ta nowenna nie jest moją ostatnią, a wygospodarować czas też nie jest tak trudno, jak wcześniej się mogło wydawać. Dziękujemy, Przenajświętsza Matko.