Jestem na 3 roku medycyny. Pompejankę zaczęłam mówić na początku tego roku akademickiego. Modliłam się o to, by radzić sobie i naukowo i psychicznie. Od kilku lat mam problemy ze stanami depresyjnymi. Przez bardzo długi czas, mimo braku powodów, nie wierzyłam w siebie, nie tylko w kwestiach naukowych. Mój humor był bardzo uzależniony od moich studiów. Ciężko było mi znaleźć radość w czymkolwiek. Każdemu najmniejszemu zaliczeniu towarzyszył mi stres. Często dopadało mnie zwątpienie, nie wierzyłam, że uda mi się przebrnąć przez te studia. Czułam się głupsza od moich kolegów, pomimo tego, iż zawsze dobrze mi szło. Miałam dość życia w ciągłym stresie i niepokoju. Nie chciałam przeżyć swojego życia na antydepresantach. Byłam wyczerpana moim nastawieniem, więc zwróciłam się do Maryji.
Maryja oczywiście nie zawiodła. Udaje mi się zdawać i iść do przodu. Często dzieją się małe/ duże cuda które mi to ułatwiają. Ale to nie najważniejsze…. Pół roku później, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że zdarzył się również inny, tym razem ogromny cud. Odstawiłam leki antydepresyjne. Zaczęłam radzić sobie ze stresem i wierzyć w to, że uda mi się zostać lekarzem. Nauczyłam się, że czasami można sobie odpuścić pewne sprawy i nie poskutkuje to końcem świata. Studia zaczęły mnie bardziej ciekawić niż przerażać. Oczywiście stres i zniechęcenia się pojawiają, ale potrafię się im przeciwstawić. Potrafię dostrzec ogrom łask, których doświadczam. Jestem szczęśliwa. Pomimo moich wielu wad, grzechów i ułomności, Maryja nie przestaje mi pomagać. Przyznam, że ciężko mi pojąć Boże miłosierdzie 🙂
Dziekuje za świadectwo . Maryja pomaga nam nieustannie, dziekujmy jej za to i ufajmy. Życzę sukcesów i wytrwałości.
piękne świadectwo, życzę powodzenia