Dziś jest ostatni dzień mojej pierwszej Nowenny Pompejańskiej. Nie miałam ani chwili zwątpienia, że wytrwam do końca, a znam siebie dobrze i wiem, że często towarzyszy mi słomiany zapał. Łaknienie modlitwy i chęć zbliżenia się do Boga i Maryi była wielka każdego dnia. Modliłam się o swoje uzdrowienie. Wiele dolegliwości odeszło. Przyszła wiara i nadzieja, rozpaliła się moja chęć poznawania Pana Jezusa, chęć bliskości z Maryją. Od wielu lat mieszkam poza Polską i mój kontakt z Bogiem został na wiele lat przerwany. Cierpiałam bardzo z tego powodu, nieświadoma tego, co czynię. Nie wiedziałam, że błędy popełnione w życiu odbiją się takim echem. Dziś pragnę być jak najbliżej Boga, pragnę modlić się i naprawić popełnione błędy. Uczę się wybaczać. Nowenna sprawiła, że nie potrzebowałam już psychologa, przyniosła pokój w sercu i poprawiła moje relacje z wieloma osobami. Mam wielką nadzieję na jeszcze większe uzdrowienie teraz po zakończeniu odmawiania Nowenny. Wiem, że Bóg zesłał na mnie te dolegliwości abym mogła się do niego zbliżyć w modlitwie błagalnej. Szczęście w nieszczęściu tak się właśnie stało. Maryja dopomogła i w trakcie odmawiania Nowenny diagnoza okazała się dla mnie bardzo łagodna, a obawiałam się złych rzeczy. Wsparcie z góry towarzyszy mi każdego dnia. Dzięki temu otworzyłam się na lekturę i słuchanie nagrań traktujących o wierze, zaczęłam uczęszczać do kościoła, poszłam do spowiedzi i planujemy z moim narzeczonym ślub kościelny za niecałe dwa miesiące. On również ponownie zbliżył się do Boga. Pragnę teraz odmawiać Nowennę Rozwiązującą Węzły i liczę na to, że będziemy ją odmawiać wspólnie z moim prYszłym mężem. Tak nam dopomóż Bóg.