Witam wszystkich. O Nowennie dowiedziałam się od koleżanki z pracy rok temu. Staraliśmy się o dziecko ponad dwa lata. Z medycznego punktu widzenia wszystko było w porządku. Zaczęłam czytać świadectwa, które napawały mnie nadzieją…. I tak 28 grudnia 2016 roku rozpoczęłam moją pierwszą nowennę. Zaczęłam modlić się o poczęcie i narodziny zdrowego dzieciątka. Kiedy czytałam świadectwa osób, którym się udało zajść w ciążę czułam, że nam też może się udać, ale po skończeniu pierwszej nowenny nic się nie wydarzyło prócz tego, że dostałam nową pracę. Teraz patrząc przez pryzmat czasu było to pewnym etapem, który zmienił moje życie. W tym roku postanowiłam odmówić kolejną, w tej samej intencji, w międzyczasie masa kolejnych badań i nadzieja, że teraz już się uda, jednak znowu nic. Przyszło zwątpienie, ból, zadręczanie się najgorszymi myślami, dookoła widziałam same kobiety w ciąży, czytając świadectwa innych kobiet, z bólem mówiłam do męża, że wszystkim się udaje, tylko nie nam i że ja też chciałabym kiedyś napisać takie świadectwo. Nowennę zaczęłam mówić 1 listopada. W międzyczasie dostałam propozycję wyjazdu na pielgrzymkę do Fatimy. Prosiłam Maryję o cud, ogarnął mnie wielki spokój i dziwna pewność, że tym razem się uda… i tak się stało. Pod koniec części dziękczynnej , po prawie trzyletnich staraniach, dowiedziałam się że jestem w ciąży. Początek był trudny, było więcej strachu niż radości, ale i nadzieja, że Matka Boża ma nas w swojej opiece. Wiem, że już niedługo odmówię kolejną nowennę w intencji Naszego Maleństwa. Wierzmy, ufajmy, a Maryja nas obdarzy łaskami potrzebnymi dla nas w najmniej oczekiwanym momencie. Pozdrawiam wszystkich czytających. Szczęść Boże.