…. jesień.. Czas płynie wolniej.. Kolorowe liście spadają na zamyślone głowy.. Przemijanie i refleksja. Jak dobrze, że można czasami się zatrzymać i odetchnąć. Zbyt często biegłam, bojąc się stracić cenne minuty życia i paradoksalnie wręcz czyniłam je uboższym… Uboższym o miłość, wierność, małżeństwo, nawet wiarę. W ferworze, natłoku spraw codziennych, niepostrzeżenie oddaliłam się od Boga, od mojego męża…. I ten z któremu ślubowałam być na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie próbuje odnaleźć swoje szczęście z inną kobietą. Ciche dni, agresja werbalna…słyszałam słowa – „jesteś beznadziejna”, „jesteś żałosna”, „jesteś zerem”, słowa przechodzące na wskroś, codziennie zabierające cząstkę mojego uśmiechu, mojej duszy, poczucia wartości i wiary w własne ja. Szok, niedowierzanie, otrzeźwienie i, mimo wszystko, chęć naprawy relacji… Zwróciłam się z prośbą o wsparcie do Naszego Pana, Pana Słowa Przedwiecznego…Cóż… nie na darmo mówią, że jak trwoga, to do Boga… Nie ustaję w modlitwie do Naszej Mateńki – odmawiam kolejną już Nowennę Pompejańską… Zmieniłam się, przebyłam długą drogę. Mąż… ? Przynajmniej grzecznie odpowiada na ewentualne pytania, nie, nie szuka mojej obecności, mijamy się niczym obcy ludzie, dalej spotyka się z Tamtą kobietą, zapewne planuje z Nią przyszłość… ale… widzę zmianę… w domu zapanował spokój, mąż przestał być agresywny (werbalnie). A ja zyskałam wiele…odzyskałam wiarę i ukojenie, zyskałam pewność, że w moim życiu jest Ktoś komu mogę powierzyć wszystkie swoje troski, Ktoś z kim mogę szczerze porozmawiać, Kto mnie kocha i kochać będzie zawsze miłością bezwarunkową, Kto codziennie „otula” mnie płaszczem swej opieki… Zyskałam niezachwianą pewność, że wszystko się ułoży, bo czuję Jego i Naszej Mateńki wsparcie… I żadne słowa nie potrafią oddać mojej wdzięczności…więc tak najpiękniej i najprościej, jak potrafię, …składam to świadectwo i dziękczynienie….