Mój świat zawalił mi się w sierpniu zeszłego roku, dokładnie w moje urodziny. Moja najukochańsza mamusia otrzymała diagnozę – rak trzustki. Cale szczęście, że nie było jej gdy lekarz powiedział, że zostało jej niewiele czasu, góra rok, może dwa lata, ale opieka nad nią będzie ciężka. Ze względu na jej wiek nie proponował nawet żadnego leczenia. Kolejni lekarze mówili już o miesiącach, które jej zostały. Płakałam non stop dwa tygodnie budząc się codziennie z potwornym lękiem jakiego nigdy dotąd nie doznałam. Tak bardzo ją kocham, że nie wyobrażałam sobie, że mogłoby jej z nami nie być. Wtedy zaczęłam razem z moją siostrą odmawiać nowennę. Z dnia na dzień ogarniał mnie pokój. Nigdy wcześniej nie rozmawiałam z Bogiem tak jak by był tuż obok. Płacząc jednego wieczoru poprosiłam – Boże daj mi choć odrobinę nadziei PROSZĘ i w Piśmie Świętym przeczytałam:” A Bóg dawca nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” Zaczęliśmy z całą rodziną szturm do nieba prosząc o cud. Modliliśmy się przed obrazem Matki Boskiej Pompejańskiej, który dziwnym zbiegiem okoliczności akurat w tamtym czasie trafił do domu moich rodziców, jeździliśmy i nadal jeździmy na adoracje z modlitwą o uzdrowienie. Maryjo dziękuję Ci całego serca, że mamusia jest wciąż z nami, że mimo że minęło już prawie półtora roku to cały czas czuje się w miarę dobrze, nic ją nie boli, a guz od czasu pierwszej diagnozy nie powiększył się prawie wcale. Przez ten cały czas słyszałam wiele przykrych słów od lekarzy, że z mamą jest już bardzo źle, że rodzina ma się przygotować….Ale ja wierzę, i wiem, że to nie lekarz decyduje kiedy ktoś ma odejść, tylko Bóg. Maryja zaopiekowała się moją mamą i wierzę, że modlitwa różańcem ma ogromną moc. Dodam jeszcze tylko, że tak jak w wielu przeczytanych świadectwach również i ja doświadczyłam tego jak szatan nienawidzi różańca. Z jednej strony był to czas łaski, pokoju i codziennych cudów, a z drugiej wściekłości i nienawiści, której doznawałam od męża. Moje dotąd normalne w miarę małżeństwo zaczęło się sypać, przestaliśmy ze sobą całkowicie rozmawiać – trwało to przez cały czas odmawiania nowenny a odmówiłam dwie. Jednak dzięki ciągłej modlitwie i wspaniałym kapłanom jakich słuchałam jesteśmy ze sobą, kochamy się, ale to sprawa na kolejne świadectwa…