Mam 16 lat, moi rodzice kłócili się codziennie, wyzywali, obrażali, w domu każdego dnia przekleństwa sypały się jak z worka. Moja mama cały czas obrażała tatę, wytykała mu każdą jedną wadę, robiła sceny zazdrości. Tata był przez to bardzo nerwowy, ja płakałam każdego dnia, bo nienawiść i egoizm, jaki widziałam, dobijał mnie. Wydawało mi się, że to koniec, że albo się rozejdą, albo już do końca życia tato będzie tak lekceważony, nieszanowany przez mamę. Nie widziałam dobrego rozwiązania. Pewnego dnia usłyszałam o nowennie pompejańskiej i w niej miałam ostatnią nadzieję na to, że coś się zmieni. Ósmego dnia, kiedy się modliłam, słysząc znów ich krzyki i słowa, które tam padały, rozpłakałam się. Modliłam się, płacząc, nagle do pokoju wszedł mój tata, miał łzy w oczach i powiedział takie słowa: „Módl się, córko, za nas, kocham cię, wierzę w ciebie. Przypominasz mi babcię, przepraszam, wiedz, że gdyby trzeba było, to bym organ dla ciebie oddał i pamiętaj, że tylko dla ciebie żyję” i wyszedł. Ja cały czas trzymałam różaniec w rękach i się modliłam, nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Nigdy z jego ust nie słyszałam takich słów. Teraz mój tata nie jest już taki nerwowy, coraz chętniej chodzi do kościoła, czyta modlitwy, ostatnio nawet poprosił mnie, żebym przyniosła karteczkę, na której jest numer konta, aby przelać 1% podatku. Może to niewiele, ale jestem z niego dumna. Za mamę nadal się modlę, a Maryi dziękuję za jej opiekę i wstawiennictwo u swego Syna.