Depresja to trudna choroba i zrozumieć może ją w pełni tylko ten, który ją przechodził. Od 5 lat miałam z nią problem. Brałam leki psychotropowe, a kiedy tylko z nich „zeszłam” po jakimś czasie znów musiałam do nich wracać. Ciągle czułam jakiś niewyjaśniony lęk, niepokój, brak pewności siebie. Miałam wrażenie, że nic dobrego mnie w życiu nie spotka… Poza tym przechodziłam kryzys na studiach – zgubiłam gdzieś motywację do uczenia się no i do tego zakochałam się bez wzajemności co jeszcze bardziej mnie przybiło. Czułam się naprawdę źle… Miałam ochotę ciągle leżeć w łóżku i nie chciało mi się spotykać ze znajomymi ani rodziną. Do tego czułam tak wielkie poddenerwowane związane z końcem studiów że nie mogłam sobie ze sobą poradzić. Zaczęłam odmawiać nowennę pompejańską, bo czułam że moje życie nie ma sensu i nie ma dla mnie nadziei… Pomyślałam sobie – „co mi szkodzi, spróbuję, innego wyjścia i tak nie widzę…”. Odmawianie różańca nie zawsze było łatwe, zwłaszcza na początku często się myliłam, nie mogłam skupić i bałam się czy „dobrze” odmawiam tę modlitwę. Ale teraz widzę, że dla Matki Bożej najważniejsze jest to, że się staramy, nawet jeżeli nie zawsze wychodzi. Już pod koniec wszystkie trudności w moim życiu zaczęły się jakoś same rozwiązywać, zupełnie inaczej patrzę na świat, zaczęłam dostrzegać moje zalety i wszystkie dobre rzeczy, które mam i które się w moim życiu dzieją. Przypadkiem (chociaż może to nie był przypadek 😉 ) odkryłam w moim mieście msze o uzdrowienie, które bardzo mi pomagały. Biorę mniej leków, mam nadzieję że za jakiś czas nie będą mi w ogóle potrzebne. Wszystkim polecam tę modlitwę i oddanie całego życia Matce Bożej, bo ona lepiej wie co jest dla nas dobre i czasem rozwiązuje nasze problemy w inny sposób niż się spodziewamy. Z Panem Bogiem! 🙂