Mam na imię Wiktoria i mam trzynaście lat. Moja przygoda z nowenną pompejańską zaczęła się „przypadkiem”, choć przypadków nie ma; po prostu jest Bóg! Znalazłam nowennę na stronie internetowej, poświęconej powołaniom. Zamieszczono ją w zakładce z modlitwami. Nie zwróciłam na nią większej uwagi, ale później, na jednym z portali, pewien chłopak o niej wspomniał. Poszukałam o niej informacji. Najpierw zniechęciłam się czasem trwania tej modlitwy, potem jej pojemnością (trzy różańce każdego dnia!). Uznałam, że nie dam rady, ale później zdecydowałam, że podejmę te modlitewne wyzwanie. Pierwszego dnia listopada zaczęłam modlić się w intencji nawrócenia mojego taty, Pawła. Pojawiły się pierwsze trudności i pokusy. Bardzo często byłam zła! No właśnie, dlaczego byłam taka zła? Kłóciłam się. Ale oprócz trudności, doświadczałam jeszcze ogromnej miłości Boga, którą niekiedy czułam bardzo mocno. Było warto odmawiać nowennę pompejańską, by doświadczyć tego uczucia. Moje różańce nie były „doskonałe”, nigdy nie byłam skupiona tak, jak bym tego chciała. Tłumaczę to sobie tym, że nigdy nie modliłam się tak często na różańcu, jak wtedy. 162 różańce w przeciągu 54 dni to zdecydowanie mój rekord! Czułam, że różaniec daje mi dużą siłę. Pokochałam tę modlitwę szczerze. Wiele rzeczy zmieniło się w moim życiu, wiele zrozumiałam i odkryłam niektóre rzeczy jakby „na nowo”. Moja intencja nie została jeszcze wysłuchana, aczkolwiek ufam obietnicy Matki Bożej. Jeżeli czytasz te słowa i myślisz, że nie dasz rady odmówić tej nowenny, to nic bardziej mylnego! Skoro 13­-letnia dziewczyna, która modliła się na różańcu zazwyczaj w październiku i nigdy wcześniej nie odmawiała żadnej innej nowenny dała radę, to ty również podołasz temu wyzwaniu! Będzie warto! Kibicuję Ci, razem z Najświętszą Maryją Panną i Jej Oblubieńcem, świętym Józefem, z którym szczególnie związałam się podczas nowenny pompejańskiej.