Witajcie, chciałam w krótki sposób podzielić sie moją historią. Jestem z moim meźem juz ponad 16 lat razem, poznaliśmy sie na moim pierwszym roku studiów. Oczywiscie po studiach w pierwszej kolejności myśleliśmy o pracy, mieszkaniu, urządzeniu naszego zycia materialnie. Potem jednak przyszła chwila na chęć poszerzenia rodziny o dzieciątko. Niestety nic z tego nie wychodziło. Staraliśmy sie ponad 5 lat. Były momenty intensywnych starań, potem przerwy, żeby „psychika odpoczęła”, leczenie, NPR, hormony, dwa poronienia, lekarze, inseminacje, badania- jestesmy super zdrowi, ale nie dane nam mieć dzieci. I jak juz całkowicie straciłam nadzieje, zaplanowałam wielką podróż do Ameryki Płd, postanowiliśmy spełniać nasze marzenia i nauczyć sie żyć we dwoje, tylko we dwoje, to… Usłyszałam o Nowennie Pompejanskiej. Musze szczerze przyznać ze nie jestem najbardziej religijną osobą na świecie, mam w sobie wiele sceptycyzmu, ale …. Poczułam że muszę zawierzyć. Odmówiłam pierwszy raz modlitwę. Nic sie nie wydarzyło, ale dała mi ona choć troche spokoju wewnętrznego i dalej czułam, ze jest mi ona bardzo potrzebna. Od razu bez dnia przerwy zaczelam odmawiać drugi raz modlitwę. I w dzien zakończenia modlitwy zrobiłam test ciazowy – piekne dwie kreseczki. To był dzien ojca w czerwcu 2014 roku. Ciaza jest zdrowa, czekamy na Piotrusia. Ja znoszę ciąże cudownie, czekamy na porod. Modlitwę odmawiam stale, teraz kończę kolejną o szczęśliwy poród i coś czuje, ze w dzien ostatniej modlitwy urodzę synka.