Zmarł różańcowy kapłan, ks. Henryk Januchta… RIP!

Jak to wszystko dziwnie się toczy… Wczoraj cieszyliśmy się z urodzin bł. Bartola, Pierwszego Apostoła Nowenny Pompejańskiej, a dziś w nocy zmarł jego wielki czciciel, ks. Henryk Januchta z parafii pw. Dobrego Pasterza w Olkuszu…

To niezwykle zasłużony kapłan, Dobry Pasterz swojej olkuskiej parafii, którą zbudował od podstaw, od 1989 roku. Okazały kościół silny wspólnotami, żywy, rozmodlony…

Rzadko dzielę się tu z prywatnymi sprawami, jednak przy okazji tak smutnej wiadomości trudno nie wspomnieć o pewnej wspólnej naszej pielgrzymce.

To właśnie ks. Henryk 12 lat temu zabrał nas na październikową pielgrzymkę do Włoch. Nas – mnie i przyszłą żonę, bo niezbyt nas było stać na wesele, a nasze rodziny dzieliły setki kilometrów. Ksiądz Henryk zaproponował, że na pielgrzymce udzieli nam ślubu.

I tak się stało… to był 7 października 2003 roku, w święto Królowej Różańca, a podkreślam, że nie modliliśmy się wtedy różańcem zbyt często a data ta wydawała się nam zaskoczeniem (był to wtorek). Tego dnia Jan Paweł II zakończył rok różańca w Pompejach… A nam ks. Henryk Januchta udzielił ślubu przed ikoną Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Rzymie. Nazajutrz spotkało nas wielkie szczęście – tylko dzięki ks. Henrykowi mieliśmy możliwość otrzymania błogosławieństwa od Jana Pawła II dla nowożeńców na środowej audiencji generalnej.

Ks. Henryk Januchta i Pompeje

To nie koniec spraw, za które jesteśmy niezmiernie wdzięczni ks. Henrykowi. Tuż po ślubie pielgrzymka udała się do Pompejów, zwiedzać tamtejsze ruiny, ale zaraz po tym ks. Januchta zabrał nas do kościoła Królowej Różańca Świętego w Pompejach. Choć byliśmy „wymęczeni wrażeniami”, zaprowadził nas przed niezwykły obraz różańcowy.

Przy okazji opowiedział nam historię obrazu oraz założyciela Sanktuarium, bł. Bartola. Możesz drogi Czytelniku być na 100% pewien, że gdyby nie ten dzień, nie byłoby tej strony, którą teraz czytasz. Bł. Bartolo stał się dla nas inspiracją i przewodnikiem – najpierw jako patron prowadzonej przeze mnie strony www.egzorcyzmy.katolik.pl, a 5 lat temu jako inspiracja do wydania jego książki „Cuda i łaski KRŚ w Pompejach” oraz napisania jego biografii.

Ksiądz Henryk czerpał z tego zapewne jaką radość – zawsze, kiedy się spotykaliśmy, mówiłem mu, że to jest jego zasługa, bo gdyby nie on, jak wiele innych pielgrzymek zwiedzilibyśmy tylko pompejańskie ruiny, nic nie wiedząc o wspaniałej bazylice. Przynosiliśmy i wysyłaliśmy mu czasopismo „Królowa Różańca Świętego”, w której  ks. Januchta raz się pojawił. – Otóż byliśmy w jego parafii pw. Dobrego Pasterza z relikwiami bł. Bartola Longo (zobacz relację). Wtedy też ucieszył się, kiedy mu rzekłem, że nie byłoby tego czasopisma bez jego dawnej , „ślubnej” inicjatywy.

Ks. Henryk – czciciel Królowej Różańca i bł. Bartola

Wygłosił on wtedy, przy okazji peregrynacji relikwii bł. Bartola w Olkuszu, wspaniałe kazanie o bł. Bartolu. A po nabożeństwie powiedział mi kilka słów od siebie: że sanktuarium w Pompejach odwiedził po raz pierwszy na pielgrzymce nowo wyświęconych księży do Włoch. Kiedy młodzi księża chcieli odprawić prywatną Mszę w jednym z kościołów, nie pozwolono im. Zdecydowali się wtedy pojechać ponad 100 kilometrów dalej, do różańcowego sanktuarium w Pompejach. Tam od razu udzielono im zgody na Mszę – jak się okazało – w kaplicy bł. Bartola, nad trumną z jego relikwiami. Tak Matka Boża Różańcowa zaprosiła księdza Henryka do siebie.

Wierzę, że znajdę gdzieś jego kazanie, nagrane na telefon i usłyszymy tu, na naszej stronie, jego piękny głos…

Ostatni raz mieliśmy okazję porozmawiać w czerwcu 2014 r. Ks. Henryk, jak zawsze radosny i uśmiechnięty, znalazł nas na spotkaniu żywego różańca w Częstochowie. Porozmawialiśmy. Wziął sporo czasopism KRŚ do swojego autokaru różańcowego z Olkusza.

Ostatnie spotkanie

Potem widziałem go na świętach Bożego Narodzenia w jego parafii. Jak zawsze z pobożnością i dostojeństwem sprawował Najświętsza Ofiarę. Miał wielkie nabożeństwo za zmarłych, do różańca świętego oraz wprowadził zwyczaj adoracji Najświętszego Sakramentu po Mszy świętej. Wyróżniał się pobożnością i… wspaniałym głosem: dykcją i śpiewem. Był niezwykłym proboszczem!

Księdza Henryka Januchty nie ma już wśród nas: awansował – Bóg powołał go do siebie w 33 roku kapłaństwa, w 59 roku życia… Cóż, wszyscy znamy te słowa: spieszmy się kochac ludzi, tak szybką odchodzą. Brzmią czasem nieco banalnie, do kiedy przyjdzie zmierzyć się z czyimś odejściem. Księże Henryku, będzie nam Ciebie brakowało! Wstawiaj się za nami, módl za swoich parafian z wyżyn niebieskich!

Proszę, odmówcie za niego zdrowaśkę.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci…

Marek