Ave Maria! Swoją pierwszą Nowennę Pompejańską zaczęłam odmawiać około 4 lata temu w wieku 20 lat. Nie miałam chłopaka, a chciałam szybko wyjść za mąż i założyć dużą rodzinę. Nowenna nie została wysłuchana do dnia dzisiejszego, a raczej została wysłuchana „inaczej” niż chciałam, ale o tym za chwile. Drugą Nowennę odmawiałam 2 lata temu w intencji uzdrowienia mojego taty, który odkąd pamiętam chorował na nieuleczalną stale postępującą chorobę. Nie chciałam wówczas wyjeżdżać z domu na dłużej i dalej, np. do pracy za granicę bojąc się, że w trakcie mojej nieobecności tata odejdzie. Jednak i ta Nowenna nie została wysłuchana – tata zmarł w tym roku, w jedno z Maryjnych Świąt. Według mnie była to bardzo piękna śmierć, na którą był przygotowany – kilka dni wcześniej wyspowiadał się, a w dniu śmierci świadomy tego, że umiera przyjął wiatyk. Po tym wydarzeniu zaczęłam zastanawiać się nad życiem i zrozumiałam, że jego celem jest chwalić Pana Boga, a przez to osiągnąć wieczne szczęście w niebie. Zapragnęłam więc lepszego, doskonalszego życia, które będę mogła całkowicie poświęcić Panu Bogu. Zapragnęłam wstąpić do zakonu. Zmagałam się jeszcze z tym pragnieniem i w końcu jakiś czas temu poprosiłam o przyjęcie do pewnego zgromadzenia i otrzymałam zgodę na wstąpienie. Nasza Niebieska Mama wie co jest dla nas najlepsze i zawsze wysłuchuje naszych próśb – zwłaszcza gdy są one wypowiadane z prawdziwie dziecięcym oddaniem. Dziś rozumiem, że gdyby prośby z moich dwóch poprzednich Nowenn spełniły się, nie otrzymałabym tej ogromnej łaski jaką jest powołanie zakonne. Dlatego gdy wydaje nam się, że nasze prośby pozostają bez odpowiedzi nie powinniśmy się zrażać i rozpaczać – prędzej czy później, a może dopiero po śmierci zrozumiemy czemu tak się stało. Dziś kończę swoją trzecią Nowennę. Modlę się o dobrego męża dla mojej siostry i powierzam jej życie Najświętszej Mamie Maryi, ona zajmie się nim najlepiej, nawet jeżeli ja tego nie zrozumiem.