Drugą w swoim życiu Nowennę Pompejańską zakończyłem pod koniec maja, a dopiero teraz decyduję się przedstawić świadectwo. Początkowo nie wiedziałem co napisać. W trakcie odmawiania części dziękczynnej, co raz bardziej zniechęcałem się do modlitwy. Czułem, że jest robiona na siłę, bez skupienia, wręcz pod wpływem jakiejś presji. Jak to moja mama określiła: „zadałeś sobie straszną pokutę”. Różaniec odmawiałem podczas spaceru, w autobusie, gdziekolwiek, często w myślach, bez tradycyjnego różańca w rękach. Gdy zakończyłem nowennę, chciałem trochę „odpocząć”. Wiem, to źle brzmi, bo nie można odpoczywać od wiary, zwłaszcza, że jeszcze kilka miesięcy temu słyszałem jak ksiądz na kazaniu mówił, że dzisiejsze życie i podejście do religii wygląda na zasadzie: „Panie Boże, nie mam dla Ciebie czasu”. Być może potrzebowałem to wszystko przemyśleć, poukładać. Oczywiście dalej modlę się, chodzę do kościoła, uczestniczę w świętach kościelnych. Zauważyłem ciekawą rzecz – zawsze gdy odmawiałem różaniec, czułem się dobrze wśród ludzi. Mam trudną pracę, przez pewien czas zatrudniony byłem w cięższym dziale. Mimo to, spotkałem się z życzliwością współpracowników, w miarę dobrze sobie radziłem. Wielu z nich to młodzi ludzie, około 25 lat. Wiemy jak dziś wygląda nastawienie do religii, chodzenia do kościoła, ale wśród nich byli tacy, którzy deklarują, że wierzą, chodzą na mszę, modlą się. W kościele widziałem raz młodziutką dziewczynę z różańcem, który odmawiała w trakcie trwania mszy! Czy spełniła się druga intencja? W pewien sposób tak, gdyż nawet jeśli było mi ciężko w tym okresie, to z perspektywy czasu uważam, że łaski na mnie spływały. No i w międzyczasie spełniła się intencja z pierwszej nowenny. Nie od razu nasze prośby zostają wysłuchane. Jak to mawiają: „na wszystko przychodzi czas”. Dlatego uważam, że warto ufać Maryji! Dziś co prawda nie odmawiam nowenny, ale pragnę odmówić chociaż jedną część Różańca Świętego na dzień. Dziękuję Matko Boża!