Wczoraj skończyłam odmawiać Nowennę Pompejanską. Pierwszy raz odmawiałam tak długą modlitwę. Usłyszałam o niej gdy oglądałam tv. Na początku bałam się czy podołam ale z czasem było już tylko lepiej. Podczas odmawiania odczuwałam taki wewnętrzny spokój jakiego jeszcze nigdy nie czułam, ponieważ od lat choruję na nerwicę lękowa, z której uleczyła mnie Mateńka kochana moja cudowna Maryja, zawsze byłam osobą wierząca ale później zboczyłam na złą drogę.

Zakończyłam właśnie pierwszą nowennę pompejańska w życiu. Prosiłam o całkowite uzdrowienie/uwolnienie od stanów lękowych, na które ze zróżnicowaną częstotliwością cierpię od dwóch lat. I choć jeszcze widzę ich obecność w życiu, dostałam od Matki Bożej dużo sił fizycznych i radość życia, by móc dalej walczyć i się nie poddawać. Wierzę, że z czasem mogą minąć zupełnie. Matka Boża to też prywatna mama każdego z nas, I jako Mama przyprowadziła mnie bliżej Boga, ukoiła zbuntowane serce (kto kiedykolwiek był chory ponad swe siły, wie, o czy mowa).

Zaczęłam modlitwę w ciężkim momencie gdy zaczęła się moja walka z nerwicą lekowa... Jako osoba wierzącą wiedziałam że nic nie dzieje się bez przyczyny i muszę przetrwać ten ciezki czas.

Nerwica utrudnia normalne funkcjonowanie. Nie dawałam już rady, sięgnęłam po różaniec i podjęłam się nowenny pompejańskiej. Przez chorobę bałam się wychodzić z domu, bałam się że "coś" mi się stanie i nikt nie będzie w stanie mi pomóc. Byłam uzależniona od mocnych tabletek, które w pewnym stopniu hamowały lęki.