Bartolo Longo w "Historii sanktuarium w Pompejach" opisuje swoje chwile smutku, zwątpienia i bezradności, które doświadczał w okresie, kiedy porzucił praktyki okultystyczne i spirytyzmu i wrócił na drogę wiary. W czasie swojego największego zepsucia, doświadczył miłosierdzia Bożego, które ocaliło go od jeszcze gorszych konsekwencji.